Nie sądzę, aby tego typu film miał akurat na celu jakiekolwiek moralizatorstwo, czyl naukę, o którą zapytujesz. Być może masz jednak na myśli ogólny przekaz, jaki autor filmu chciał nam zasygnalizować? Hmm, myślę, że chciał głównie skłonić do namysłu nad społecznym tabu. Można by mieć wątpliwości, co do wymowy filmu, jeżeli bohaterzy po prostu by się rozstali. Ale trzeci bohater został wtajemniczony - mam oczywiście na myśli męża, postawionego niejako w roli sędziego i myślę, że jego postawa na koniec filmu zdradza nam najwięcej na temat tego, "co autor miał na myśli". Mąż mówi o zaskoczeniu własnym spokojem, a jednak spokojny pozostaje. Nie odrzuca żony, ani nawet rywala. Po prostu to ucina "believe me, it's over" mówi do Richarda pod koniec. Być może zdrada Nathalie zabolała go paradoksalnie nawet mniej, niż byłby to jakiś przypadkowy facet, być może w jakiś sposób wyczuwał, że z bratem łączy ją dziwna, bardzo silna relacja, która ich do tego popchnęła, że nie jest ona zwykłą oszustką, raczej poddała się czemuś, bo inaczej nie mogła. Sądzę, że każdy z nas zdaje sobie sprawę, jak działa społeczne tabu. Sinclair być może przeczuwał, że ktoś, kto ryzykuje utratę wszystkiego, tak silny społeczny ostracyzm i prawdopowodobnie zmagania z sobą do konca życia, to widocznie robi coś, bo nie potrafi inaczej, być może wolna wola jest tu naprawdę trudna do utrzymania. Sądzę, że to przekazuje ten film - iż świat nie jest czarno-biały, jak czasem chcemy go widzieć, a ludzkie uczucia i emocje są niesamowicie skąplikowane. Ja dodałabym jeszcze od siebie - zatem nie oceniajmy, zwłaszcza, jeśli sami nie byliśmy nigdy postawieni przed tego typu dylematami moralnymi.

Pięknie napisane i zgadzam się w całości :)

:)