Też miewam takie odczucia, gdy sięgam po wybitne filmy kinematografii światowej póżno. "Wstręt" jest na pewno wybitnym filmem, detalicznie, drobiazgowo wyrezyserowanym z tym nie do powtórzenia klaustrofobicznym nastrojem. Należy do tej wąskiej kategorii filmów ,które się nie starzeją, dlatego budzi podziw po latach.

Podpisuje się.
Chciał bym od siebie jeszcze tylko dodać, że dopiero od niedawna interesuje się filmoteką Polańskiego,
Dzięki temu zdobyłem umiejętność dojrzałej interpretacji przedstawionego mi filmu.
Gdybym obejrzał np. wstręt, plus-minus 10 lat temu, prawdopodobnie nie zrozumiał bym przesłania, sensu, film w moim odczuciu po prostu wydawał by się głupi.
Myślę że nie wkręcił bym się nawet zbyt mocno, nie odczuł na sobie w pewnym procencie tego, co czuła główna bohaterka.
Mając aktualnie 25 lat wypatrzę każdy szczegół w zmieniającym się otoczeniu, każdy odchył w zachowaniu Carol.
Dzięki temu że, nie oglądałem chociaż by Wstręt-u za dzieciaka, oceniam go w pełni subiektywnie (kiedyś zapewne zraził bym się owym filmem i nigdy do niego nie wrócił).

Mam dokładnie takie same przemyślenia, w wieku 28lat zdecydowanie inaczej odbieram takie filmy niż odebrałby 10lat temu.

No ja też...tyle że starszy jestem.... ale przecież nie będziemy się ścigać :-)