Do polskich kin trafił właśnie debiut cenionej amerykańskiej reżyserki teatralnej Tiny Satter. "Reality" z główną rolą znanej z serialu "Euforia" Sydney Sweeney został w redakcji Filmwebu przyjęty na tyle ciepło, że otrzymał właśnie znak jakości Filmweb Poleca.
W recenzji filmu "Reality", który miał swoją premierę na tegorocznym festiwalu w Berlinie, czytamy:
Cały thriller w "Reality" bierze się z napięcia między pozorem a faktem, między podejrzeniem a potwierdzeniem. Widz (o ile nie słyszał wcześniej o sprawie Winner) zostaje wrzucony w sytuację bez przygotowania i zmuszony jest procesować dane na bieżąco. Na dodatek - w miarę jak wypływają kolejne poszlaki - trzeba rewidować poczynione na gorąco założenia. Portret bohaterki się komplikuje, a do elementów układanki, które zdają się potwierdzać pozory (instruktaż CrossFitu, zajęcia jogi, pies na podwórku, kot pod łóżkiem) dochodzą bardziej dysonansowe klocki: a to różowy (!) karabin w szafie, a to egzemplarz Koranu na półce. Satter nieustannie trzyma nas jednak w gotowości do wątpliwości. Testując kolejne interpretacyjne nakładki, stopniowo uświadamiamy sobie, jak łatwo przechodzimy od indukcji do dedukcji do redukcji, jak łatwo ulegamy myślowym kalkom i stereotypom.
Jedność czasu i miejsca, ograniczona ilość postaci oraz akcent położony na dialog sugerują kolejną łatkę: "teatralność". Coś jednak jest na rzeczy, bo zanim Satter nakręciła film, wystawiła "Reality" na scenie jako spektakl "Is This a Room". Ów pokój ("room") - naga, nieumeblowana przybudówka - funkcjonuje tu zresztą niczym scena, nie przymierzając: galeryjny kubik, w którym mogą błysnąć (i błyszczą) aktorzy. Sweeney jest rewelacyjna, a Josh Hamilton i Marchánt Davis w rolach agentów FBI dzielnie dotrzymują jej kroku. Ale choć mamy tu aktorstwo jak najbardziej "zerowe", utrzymane w ryzach psychologiczno-obyczajowego "realizmu", teatr "Reality" jest teatrem z ducha brechtowskim. Satter przekłuwa balonik ekranowej iluzji, przypominając nam raz za razem, że oglądamy inscenizację i że za scenariusz robi tu stenogram. Co więcej, reżyserka wskazuje, że faktografia nie jest kompletna: zapis aż roi się od dziur, "redagowanych" fragmentów, które wykreślono z dokumentu cenzorskim czarnym flamastrem. Autorka pyta, na ile tytułowa "rzeczywistość" jest w ogóle poznawalna i co stoi na przeszkodzie do jej poznania? Czy to problem natury filozoficznej, zagwozdka z dziedzin epistemologii i ontologii, czy może raczej - bliżej ziemi - problem polityczny?
Trochę jak "Oppenheimer", "Reality" jest przede wszystkim filmem o rozmowach w pomieszczeniach (w tym wypadku: w zasadzie jednym pomieszczeniu). Christopher Nolan opowiedział historię człowieka, który próbuje wytłumaczyć rządowej machinie niuanse fizyki kwantowej i swojej biografii. Machiny nie interesują jednak niuanse, tylko zera i jedynki: władza sprowadza fizykę do dylematu "bomba atomowa czy bomba wodorowa", a biografię do dylematu "zdrajca czy patriota". Podobnie dzieje się w "Reality", gdzie dwaj urzędnicy próbują wcisnąć okrągły klocek czyjegoś życiorysu w kwadratową ramkę rządowej biurokracji. I właśnie tu procentuje wspomniany minimalizm inscenizacji (czy, jak kto woli, "teatralność"). Oszczędność formy pozwala bowiem wybić na pierwszy plan naczelny temat filmu: język.
Całą recenzję Jakuba Popieleckiego znajdziecie TUTAJ.
Włosy ma spięte w niedbały kok, wzrok wlepiony w monitor. Żółte trampki nie mają sznurówek, a pod białą koszulą prześwituje podkoszulek. 25-letnia Reality Winner jest młodą tłumaczką, która ma swoją rutynę. Po pracy prowadzi zajęcia jogi, robi zakupy na kolejne dni, sączy mrożoną kawę i publikuje selfie na Insta. W stresowych sytuacjach chroni się humorem. Reality jest pełna sprzeczności. Zauważają to agenci FBI, którzy przeszukują jej dom. Dziewczyna jest podejrzana o wydrukowanie tajnych dokumentów. Ona jednak zdaje się przejmować bardziej swoim kotem i psem, których stresuje obecność obcych mężczyzn.
"Reality" - Jakub Popielecki ocenia film
W recenzji filmu "Reality", który miał swoją premierę na tegorocznym festiwalu w Berlinie, czytamy:
Cały thriller w "Reality" bierze się z napięcia między pozorem a faktem, między podejrzeniem a potwierdzeniem. Widz (o ile nie słyszał wcześniej o sprawie Winner) zostaje wrzucony w sytuację bez przygotowania i zmuszony jest procesować dane na bieżąco. Na dodatek - w miarę jak wypływają kolejne poszlaki - trzeba rewidować poczynione na gorąco założenia. Portret bohaterki się komplikuje, a do elementów układanki, które zdają się potwierdzać pozory (instruktaż CrossFitu, zajęcia jogi, pies na podwórku, kot pod łóżkiem) dochodzą bardziej dysonansowe klocki: a to różowy (!) karabin w szafie, a to egzemplarz Koranu na półce. Satter nieustannie trzyma nas jednak w gotowości do wątpliwości. Testując kolejne interpretacyjne nakładki, stopniowo uświadamiamy sobie, jak łatwo przechodzimy od indukcji do dedukcji do redukcji, jak łatwo ulegamy myślowym kalkom i stereotypom.
Jedność czasu i miejsca, ograniczona ilość postaci oraz akcent położony na dialog sugerują kolejną łatkę: "teatralność". Coś jednak jest na rzeczy, bo zanim Satter nakręciła film, wystawiła "Reality" na scenie jako spektakl "Is This a Room". Ów pokój ("room") - naga, nieumeblowana przybudówka - funkcjonuje tu zresztą niczym scena, nie przymierzając: galeryjny kubik, w którym mogą błysnąć (i błyszczą) aktorzy. Sweeney jest rewelacyjna, a Josh Hamilton i Marchánt Davis w rolach agentów FBI dzielnie dotrzymują jej kroku. Ale choć mamy tu aktorstwo jak najbardziej "zerowe", utrzymane w ryzach psychologiczno-obyczajowego "realizmu", teatr "Reality" jest teatrem z ducha brechtowskim. Satter przekłuwa balonik ekranowej iluzji, przypominając nam raz za razem, że oglądamy inscenizację i że za scenariusz robi tu stenogram. Co więcej, reżyserka wskazuje, że faktografia nie jest kompletna: zapis aż roi się od dziur, "redagowanych" fragmentów, które wykreślono z dokumentu cenzorskim czarnym flamastrem. Autorka pyta, na ile tytułowa "rzeczywistość" jest w ogóle poznawalna i co stoi na przeszkodzie do jej poznania? Czy to problem natury filozoficznej, zagwozdka z dziedzin epistemologii i ontologii, czy może raczej - bliżej ziemi - problem polityczny?
Trochę jak "Oppenheimer", "Reality" jest przede wszystkim filmem o rozmowach w pomieszczeniach (w tym wypadku: w zasadzie jednym pomieszczeniu). Christopher Nolan opowiedział historię człowieka, który próbuje wytłumaczyć rządowej machinie niuanse fizyki kwantowej i swojej biografii. Machiny nie interesują jednak niuanse, tylko zera i jedynki: władza sprowadza fizykę do dylematu "bomba atomowa czy bomba wodorowa", a biografię do dylematu "zdrajca czy patriota". Podobnie dzieje się w "Reality", gdzie dwaj urzędnicy próbują wcisnąć okrągły klocek czyjegoś życiorysu w kwadratową ramkę rządowej biurokracji. I właśnie tu procentuje wspomniany minimalizm inscenizacji (czy, jak kto woli, "teatralność"). Oszczędność formy pozwala bowiem wybić na pierwszy plan naczelny temat filmu: język.
Całą recenzję Jakuba Popieleckiego znajdziecie TUTAJ.
Zwiastun filmu "Reality"
Włosy ma spięte w niedbały kok, wzrok wlepiony w monitor. Żółte trampki nie mają sznurówek, a pod białą koszulą prześwituje podkoszulek. 25-letnia Reality Winner jest młodą tłumaczką, która ma swoją rutynę. Po pracy prowadzi zajęcia jogi, robi zakupy na kolejne dni, sączy mrożoną kawę i publikuje selfie na Insta. W stresowych sytuacjach chroni się humorem. Reality jest pełna sprzeczności. Zauważają to agenci FBI, którzy przeszukują jej dom. Dziewczyna jest podejrzana o wydrukowanie tajnych dokumentów. Ona jednak zdaje się przejmować bardziej swoim kotem i psem, których stresuje obecność obcych mężczyzn.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
